جان پناه

پروانه می شوم درعصیان بی باک پنجره ها

وسفیر سبز آزادی خواهم شد

 در جنگل ابرها

چقدر راه نرفته داریم

واز غیظِ سنگینی کلمات

چقدر شعرها سُر می خورند در بهمن

تمام جاده های جهان به تو ختم می شود

وسعت خواب ماه طولانی ترین تراژدی ست

وشب که انبوهی دردِ ناخوانا دارد

ببین با من چه می کند

ببین با ما چه می کند

بگو کی به خانه مشترک مان کوچ خواهیم کرد

ودیگر نیازی نیست دزدکی

به کودکی های هم سرک بکشیم

بگو شروع این سفر ازچه زمانی خواهد بود

بگو دراین سفر تو با منی

وباران دیگر دل آزار نخواهد بود

چتری همراهم خواهم آورد…

#علیرضا_ناظمی