برای بستن ESC را فشار دهید
لبریز آهم
لبریز درد
و توهّمی عمیق
در انگاره های این بی امان اشتیاق
و این مزمن اندوه
که سترگی آن
شانه هایم را خم کرده است
مرا به حجم دلخواهی از
یک دلبرانه مهر
به قدر آغوشی مرهم
و به اندازه عمیق
تُرد احساسی مملو از شعر
مهمان کن …
#علیرضا_ناظمی
سایر نوشته ها
انتخاب‌درست
نوشته بعدی
غمگنانه
نوشته قبلي
روزی هزار بار
سربرگ های سپاس را به باد می سپارم
اما باد همیشه آن ها را پیش “ماه ” می برد
گویی می داند
تنها دلش را بلدم…
چامه های همواره تون لبریز از احساسند وتفکری‌ماورایی
آفرین ها
سپاسمندم استاد