درآستانه‌ی بی رحم فصل‌ها

شب را به‌خیال خاموشی

خال‌های لبت

که مرا

در بستر درد انداخته است

به صبح می‌برم

          _به‌وقت ساعت ایستاده‌ی اتاق _

با کوله‌باری از مرهم

تا بامدادان دوباره برخیزم

از بوسه‌های توأمان تو

                                      توأمان

به‌قدر قوت بازویی

جان بگیرم

                                    برخیزم

درد را شقهِ‌شقه کنم

و در مزهِ‌مزه‌ی آغوش مُلتهبم

تو را بریزم…

بر سیمای خسته ‌ی شهر

عطری از یاد تو بپاشم

و گل‌آذین کنم

                               محله را

                                             کوچه را

تا در هوای نگاهت

آفتاب اردیبهشتی

کِل بکشد

و من از بستر شکوفه‌های‌ زخم

                                   برخیزم

به پاس آمدن دوباره‌ی دخترِ مغرورِ

بامداد رحیل

و باز شادمانه

محله را

با گُلِ یادت بیارایم

زمان می‌دود و من

میانِ تکرارِ ثانیه‌ها

زخمهای کهنه را به باغ تبدیل می‌کنم…

منی که هنوز

ایستاده‌ام بی‌پروا

و در آستانه‌ی بی‌رحم فصل‌ها

ریشه می‌دوانم در سنگ …

#علیرضا_ناظمی