به من آرامش می دهی و با لبخند ملیحت پروانه ها را به خانه ام دعوت می کنی برایشان گلدان گلدان گل هدیه می آوری وپریشانحالی از خانه ام رخت برمی بندد نازنینم مرا به فنجانی سکوت به نوشیدن قهوه ای داغ وبه شنیدن شعری…

پا به پای تو با گامهایی استوار زیر باران زیر چتر چه حس مشترکی غرور زنانه همیشگی تو لبخندهای جذابت واژه هایی که خوشبو از دهانت بیرون می آمد رایحه ی خوش چشمانت سو سوی تماشایی پلک های تو در ازدحام شعرهایی که در باورت…

این روزها حال شعرهایم خوب نیست دستهایم به نوشتن نمی رود ودر پرت ثانیه ها درگیرم با یقه های ناصاف لباسم موهای آشفته وجنگلی از خروارها کاغذ ودفتر وکتاب که دورم ریخته این روزها نام هیچ کافه ای خوشحالم نمی کند نه بوی قهوه ای…

به آستانه ی در به آستانه ی کوچه به آستانه ی راه نشسته ام دیده به در چشم به راه با تبسم هایی به لب خشکیده وعطر دلتنگی ای که چنبره زده برصبحگاه انتظارم شانه به شانه در تماشای صبحی که بوی تو برسد تا…

کتاب شب گشوده می شود پاییز خرامان خرامان بساط رفتن جمع می کند من می مانم وتو وحسرت ابدی یک تنفس عمیق  در هوای بیقرار دلتنگی لبی شربت فنجانی قهوه و تبلور احساسی عمیق وعاشقانه که من  وتو عمری ست جوینده ی آنیم #علیرضا_ناظمی 2