ومن به ابرهای پشت شیشه که نگاه تو را نوازش می‌کنند حسادت می‌برم آنگاه که حالِ خود را با تو قسمت می‌کنند و تو چشمهایت را بی‌آنکه موهایت را از نگاهشان برگیری آشیانه می‌کنی در چترِ مهرشان حتی به گلهای پارچه‌ای پرده که هر صبح…

چقدر زلالی؛ ای آتشِ آفتابِ تموز! که برگیسویِ بیابانم چون سطری از امواجِ آه می‌نوازی و من، سرسپرده‌یِ این سمفونیِ سوزان از ناله‌های بادهایی می‌گریزم که پاییز را پیش از رسیدن با طنابِ برگ‌های مرده به دارِ کویر می‌آویزند… و در میانِ ریگ‌های خسته پَرِ…

از بندجامه‌های چرکین  لبریز از ترک‌هایی که برپوستم جوانه زدند گریختم از زخم زنجیر هزاره ها در مارپیچ خزنده ی ناملایمت هایی که پشتم را  به خاک بی آبی می ساید تا فریادِ خشکِ آن را بشنوم و اکنون پناه می برم به ناقوسی که…

جایت سبز میان همهمه‌ی جا خالیهای همیشگی و اینجا، کنار میز صبحانه   لبخندت عسل است   و بخار چای، نشان از تُو دارد  گلهای پرده ‌را می بینم‌ اینک که از دشت ارژن، دستان‌توشکوفه‌زدند شبِ مهتاب، شویدپلویمان  که‌مزه‌ی تو را در قاشقهایم جاودانه می‌کند…

قدم زدن در هوای تو را دوست دارم پاییزی لبریز از تو آذری ثانیه به ثانیه تو ودرد عميقي که … جای خالی تو را هیچ چیز برایش پر نمی کند #علیرضا_ناظمی 4