به وقت ساعت همدلی می نشینم درانتظار به تأمل تماشای چشمهایت وقتی ساعت   تندتر سپری می کند زمان را وتو از دورنمای خانه به آغوش دیدگانم پامی گذاری درملیح عصری دلفریب تا شمعدانی ها هم همسو با من نظاره گر قد قامت حضورت باشند…

به قصد تماشا در ساحلی که تو را همیشه عصرها به یادم می آورد با دست هایی از مغاک تن جدا افتاده پشت می دهم به آن   نرده های سخت تا مرا وارهد یاد تو از رنج هایی سخت تر اینجا درست در پرتگاه…

لبخندهای تو افسون می کند آتش به دلم سالهاست شور می افکنی شعف می بخشی جان می ستانی ودر کارزار عشق همواره آدم را دلتنگ آن زیبایی هایت می کنی من سر فرودم وعاشقانه دوستت دارم  زبانم درکام نمی چرخد پناهنده می شوم به شعر…

در تنگنای روزگار در تنگنای حادثه دستی از آستین برآر به تکانش غباری از شانه ای لبخندهای تو حُسن ختام یک فاجعه است بگذار همین چند ثانیه ی ملیح آن گُر گرفته غنچه برقی باشد که در تن انار رعد می اندازد تا در سان…

سبد سبد گل ومن که تشنه دیدارت آسمان ریسمان می بافم برای لحظه لحظه های حضورت تو اما آرام قدم نهادی در دفتر شعرم بی دلواپسی وهنوز ناخدای سطرهای سپیدی که کاغدها را سیاه می کند ای یار آبی پوش دلارامم #علیرضا_ناظمی 2