به استقبالش در چشم به راهی آغوشی  رنگ از رخسار پریده چکاوکی غزل شد با گریه های توأمان  و لبخند های پیاپی وحالا در سپیده دمان امید سور مهربان نگاهش شعری سپید است شیرین تر از جان… #علیرضا_ناظمی 6

سهم ما از زندگی   همین شاعر شدن بود برای من تنها تو ماندی میان خیل واژه های درگذر ودوستان رهگذر وحالا ما دونفر مانده ایم دلخوش   به فصل های رویش به روزهای وصل به روزهای خوب زندگی #علیرضا_ناظمی 6

بوی عطر صبحگاهی تو از سمت جاده می آید باید نفس کشید هوای دلبرانه تو را بوی دلکش آیه های انتظار در فصل سبز رسیدن این روزها به مدد واژه ها شعرهایم رنگ وبوی دیکری دارند دوباره بوی عطر صبحگاهی تو وسیرابی مشام جان من…

در آسمان وجودی من شبیه ماه طلوع می کنی شامگاهان که دربستر ذهنم کوهی از غم ها سایه می افکند وتو با درخششی لبریز مهر با وجودت بی گمانه های ذهن مرا با پرتوی از نور روشنایی می بخشی #علیرضا_ناظمی 4

رقص باد در   هوهوی قدم های تو توسن سرکش گام هایت و نسیم خنکای عطر لبخندت در پرچین دامن رازقی های عاشق چه نشاطی افکنده است در صبحگاهی که مزیّن است پنجره ها به راز بوسه گل سرخ  اشتیاق حوصله فصلی چکامه و گِره…