شاید این نوشته پیک سروش مهربانی باشد از رهگذی که ذره ذره در کنار گذر مهربانی چتر به دست سایه پیشکش نگاه عابری می کند که سالهاست  آفتاب سوزنده   تنش را می آزارد در چگالی امید این روزها بهارانه ای وزید رمنده از جبر…

این روزها چقدر دیر به آینه سرمی زنی فراموش کرده ای  خودت را مرا  به تماشا برخیز از هیأت خانه نشینت به درآ از دوردست ها دست مرا بگیر غم را حاشا کن به دشمنی از حقدهایت حرف نزن رجز ِ غمناله نخوان درد را…

پاییز نیامده قصد رفتن دارد در حیرانی برگ ها وبهت ناباورانه ی درختان و رد پای تو   که تا یک قدمی من آمده ای آمده ای تا از پناه نیمکت بلندم کنی دوباره پا بگیرد دلواپسی هایم دوباره بجوشد شعر از دل کیف دستی…

از راه دوری آمدم از فرسنگ ها فاصله وبرایت قلبی آوردم که لبریز است از احساس وتو مرا در رج به رج سطور دستهایت مثل واژه ای پناه دادی پروانه وار، شعر شدم در مسیر ِسیر ِتماشایت  به دور از آشفتگی های حواسم بالغ شدم…

“ببین چگونه ام این روزها “ شبیهم به قار قار کلاغی که به ته خط رسیده باشد رسیده ام به انجماد سرد خاطره با پاهایی لگد پران ودستهایی پراز دسیسه ذهنی مملو از عذر و وسوسه با کارنامه ای خانمانسوز و چشمهایی جا مانده در…