به من آرامش می دهی و با لبخند ملیحت پروانه ها را به خانه ام دعوت می کنی برایشان گلدان گلدان گل هدیه می آوری وپریشانحالی از خانه ام رخت برمی بندد نازنینم مرا به فنجانی سکوت به نوشیدن قهوه ای داغ وبه شنیدن شعری…
نشستن من روبروی تو در کُنج ِ دنج ِ اتاق هوای ملایمِ تلاقیِ نگاه ها در‌بُعد زمان چشم انتظاری من از خموشی پرده ها و راز مگویی که عرصه را بر شنیدن تنگ می کند رسوایی آهسته ی باد درست وسط معرکه ی تماشا وسوسه…
پا به پای تو با گامهایی استوار زیر باران زیر چتر چه حس مشترکی غرور زنانه همیشگی تو لبخندهای جذابت واژه هایی که خوشبو از دهانت بیرون می آمد رایحه ی خوش چشمانت سو سوی تماشایی پلک های تو در ازدحام شعرهایی که در باورت…
تصویرهای زنگار گرفته قلب هایی که از فرط تعب می سوزند عشق که خانه زاد شده دلتنگی ها که از پنجره به کوچه ها سرک می کشد من واین خانه کُلنگی که رازهای سربه مهرم درآن لانه کرده قاب هایی از خاطرات با تارهای عنکبوت…
این روزها حال شعرهایم خوب نیست دستهایم به نوشتن نمی رود ودر پرت ثانیه ها درگیرم با یقه های ناصاف لباسم موهای آشفته وجنگلی از خروارها کاغذ ودفتر وکتاب که دورم ریخته این روزها نام هیچ کافه ای خوشحالم نمی کند نه بوی قهوه ای…
من … تماشای اینهمه خوشبختی ومجالی که تو برای عاشقانه هایمان فراهم کردی درنگی از نازکای تن به ژرفای وجود من… تماشای اینهمه زیبایی ومعادلاتی که تو آفریدی تا در سهمی از دلتنگی هایم فرصت کنم کنار تو باشم وتو را نفس بکشم بوی پیراهنت…