با زبان محاوره  با تو سخن می گویم با دستهایی که   به سمت آمدنت درازند #علیرضا_ناظمی 4

قیل وقال هر بامدادی راحت می کند خیال هر پرنده را واکنون در شاهراه این ورجاوند آرزو گنجشککی را مانم با قلبی لرزنده که ترس ، همه ی جانش را در بغل گرفته است بی آنکه دغدغه اش آب ودانه باشد من عاشق زیسته ام…

خجالت هميشگي چشمهای تو در بیقرار دلت ومن که با هجمه ای از اشتیاق  برای جانفشانی همواره ، آماده ام تو لبخند بزن دلم قرار گیرد زندگی بی تو نفس کشیدنی بی هویت بیش نیست #علیرضا_ناظمی 4

مرابه تحسین وامی دارد رفتارهای جذاب تو وقتی حتی سایه ها بی اعتنا ترکم می کنند وآخر عاقبت کارکردن درسرما پشیزی دستمزد می شود با لقمه نانی ومی گویند: شعر آب ونان نمی شود من مصمم تر از همیشه می نویسم چون حوالی چشمهای تو…

صندلی گذاشتم وروبرویت نشستم برایت قهوه آوردم چشمهایت را مشایعت کردم به پنجره نگاه می کردی غرقه در توبودم و خط چشمِ آبیت که مرا هوایی می کرد با گردن آویز زیبایت که دل مرا می برد و یقه هفت سفیدت که با آن، صد…

فکورانه در باغ کتاب اندیشه می چینی و زلال جاری شعر را دمادم در روان روشن خود به تماشا می بری از گُرده من درد برمی داری پریشانی را از خانه ام جارو می کنی وبا ترنم احساس در جان من حادثه می ریزی اتفاقی…