لابلای شاخه های گل تصویر ماهتابی تو چه درخششی دارد اصلا تو آمده ای که جهانم را متغیر کنی لبخند آورده ای تا آرام باشم مهر آورده ای تا قلبم را تسخیر کنی از ژرفای جان دوست تر دارم این بی بدیل محبتت را همین…

لبخندهای تو از پشت پنجره  به من چشمک می زند قصد رفتن داشتم برمی گردم با کوله باری ازخستگی ها  چشم به دست تو دارم ودیده به لبهایت تا به شوق، وارهیدن را از داغ غمها نشانم دهی به من یاد بده ریشه کن کردن…

درتیر رس نگاه های   پیوست شده به قاب پرده ها جا مانده غوغای مهربانی آغوش زنی گره خورده به دستانی زمخت که به حسرت ، هیچ امیدی به این مراوده ی جبری ندارد نه تحمل ایستادنی نه پای رفتن نه دل متارکه تنها سهم…

واژه واژه های سپیدم طعم لبخند تو شد درآن لحظه هایی که درافق های روشن باور نور تابید سیاهی رخت بست قصه ها ردیف شدند وغزلباران آغاز شد من ماندم و تو ویک دنیا چکامه های شور انگیز #علیرضا_ناظمی 2

بهار ؛ فصل جوانه زدن ما بود وحالا من آن نشاط بهارانه را در وجودمان نمی بینم شعرهایمان بوی غم گرفته بیا تا چالاک از این بهار بی در وپیکر بگذریم #علیرضا_ناظمی 2