و من رها در این دریای پر تلاطمم تو با خود می بری به کشتی همه را غیر از من غیر‌از منی که‌کنعانِ بی‌سرزمینم سرگردان در بادهای بی‌پاسخ که از دینِ چشم‌هایت برگشته‌ام بی اینکه‌‌آئینِ دیگری‌برگزینم و اینک تنها جرمم: شبنم بودن در کویرِ فراموشیِ…

خوابم برده است میان جنگلی هراسان و هولی که در دل دارم عمیق تر است از خواب شبیهم به کودکان مادر گم کرده که شبیهترند به مادر مرده ها تا کودکان گمشده راه دور است،مسير ناهموار جاده سخت، کفشهایم نامناسب تشنگی غالب، گرسنگی مهاجم وزمان…

قدم زنان در حوالی تو چون پیچکی پیچیده در شاخساران وابستگی رد سرمای برف برگرده زمین صدای گام های من وتو هرم نفسهایت آهی سوزناک از جبر زمانه همه شدند خاطره آن روز برفی #علیرضا_ناظمی 2

با چشمانت به من لبخند زدی وکسی از من پرسید: راز این تبسم عاشقانه را #علیرضا_ناظمی   3

تبسم می کنی آفتاب طلوع می کند  تبسم تو  مانندِ نسیمی ست که  همهمه‌ی شهر را خاموش می‌کند و من به تو فکر می کنم که   تو نفسِ بامدادانی   انتخاب تو را بی مهابا پذیرفته ام  آفتاب غروب می کند تبسم می کنی…