شورانگیرند عاشقانه هایت من به این غمزه ی بدیع واژه ها در ساحت بکر تصاویر ناب نگاهی تازه دارم پیشتر از آنکه بیایی ونشاط پنجره های باران خورده باشی در سطر چینی های هر سپید ودرآغوش خود نقاشی کنی مرا در قابی از آینه گردانی…
خوشبینم، به رقص پرستو و پرواز عطشناک لبخند به جادوی هزاره خیال در بُن رستاک اندیشه من به تناسب مهر وعاطفه به تناسخ عاشقانه های حوالی برگ ریز پاییز به سکوت فریادهای مدام بی هوا… همیشه غبطه می خورم #علیرضا_ناظمی 1
آرام، همچون سایه با من به جاده زدی سیاهه ی واژه ها را چون سپید بدل به شعر کردی چون خون در من جوشیدی چون نفس در من تنیدی چون چکامه در من آرمیدی چون غم در من گریستی چون بهار در من سبز شدی…