سنجاق کنید برگ برگ وجود مرا به شیرازه کتابها رها کنید بر شاخساران سرود آوارگی واژه هایم را در بند کنید انگورهای اشتیاقم را در فصل انتظار تا همه بدانند من دلتنگ بودم دلتنگ کسی که شاعر چشمهایش هستم #علیرضا_ناظمی 2
چشمهایت بیکران مهر است لبخند تو شکوفه گل انار می خندی آستانه تحمل من چقدر کم است دارد شعر می شود واژه هایم دلتنگی را سطر اول نوشتم واژه پرنده شد من با بال آرزو به شهر شما سفری عاشقانه خواهم داشت فارغ از بعد…
دستهایت پناه خستگی هایم شد در فصل برگ ریزان بی آنکه بفهمم عمق این قصه عاشقانه تنها از یک تردید شکل گرفت ومن مردی بودم مردد که کمر به نابودی خویش بسته از گذرگاه شهریور فرار می کردم مهر را نفهمیده وحالا درست در لحظه…