چکامه های عشق چکامه های شور تو از تبار رهن واژه های درد آمده ای سر بر شانه غم نهاده در گریز گاهی که پایی برای رفتن نیست ونایی برای آه کشیدن کاش دستها قدرت رهایی پرندگی تو را از قفس داشت #علیرضا_ناظمی 4
از نا اهلی روزگار دوری کن ودر بسیط گستره ی مهر،عشقت را جار بزن خوب نگاه کن که در ازدحام اندوه تا بیخ یقه ی قوضک من برگ ها بالا می روند شقیقه ام تیر می کشد اینهمه برگ ریزان باغ را چگونه تاب…
زنی لبریز مهربانی با چشمهایی لبالب اشک که پرنده بودن را هزار بار تجربه کرده است درکنج حصار خانه ای که میان هر قابش هزار خاطره دارد وبوی پیاز داغ آخرش هنوز شامه را نوازش می کند زنی که با عشق هرصبح چایی تازه دم…