ومن به ابرهای پشت شیشه که نگاه تو را نوازش می‌کنند حسادت می‌برم آنگاه که حالِ خود را با تو قسمت می‌کنند و تو چشمهایت را بی‌آنکه موهایت را از نگاهشان برگیری آشیانه می‌کنی در چترِ مهرشان حتی به گلهای پارچه‌ای پرده که هر صبح…

چقدر زلالی؛ ای آتشِ آفتابِ تموز! که برگیسویِ بیابانم چون سطری از امواجِ آه می‌نوازی و من، سرسپرده‌یِ این سمفونیِ سوزان از ناله‌های بادهایی می‌گریزم که پاییز را پیش از رسیدن با طنابِ برگ‌های مرده به دارِ کویر می‌آویزند… و در میانِ ریگ‌های خسته پَرِ…