یادت باشد من این چند ساعت آرامش وخواب را مدیون توام ازوقتی ساعت قرص هایم را یادآور شدی ومن غوطه ور درخیال وعصبانیت تخت خوابیدن را یاد گرفتم تو دکترای کدام رشته بودی که من با سلامی ازتو مرزهای روشن بیداری را درنوردیدم آفتاب تا…
شبیه شمع سوختی به پای باورهای عاشقانه ات وحالا روزها و شبهای بسیاری همنشین درد می سوزد مغز استخوان هایت من در تماشا هرشب سرک می کشم روزگارت را و تو اشک ریز درسکوت تقلا می کنی غمهایت را از من پنهان کنی……
پیچیده در هوای تو گردباد آرامشی در کوچه طنین دلکش لبخندت با آن غرورقجری و مباهاتی که از آن بهتر قومی ندیده عصری نخوانده شکوه جوانی تو در وقار همیشگی ات همراه ثبت مدام لحظه های احساسین شاعری سپید #علیرضا_ناظمی 6