دوستم  بدار همچون  انار همچون  شعر و مرا دست چین کن از باغ از  درخت  واژه  ها #علیرضا_ناظمی 1

دستهای خالی مرا دستهای تو پرمی کند من تازیانه خورده ی روزگارم که اندک نفسی مانده دارم درته گلو از سنت به مدرنیته کوچ کرده ام و بیزارم از حرف های تکراری که علاج هیچ دردی نیستند  منتظر سوت پایانم  تا جشن بگیرم این پیروزی…

در پارک در قلمرو دپارتمان نگاه احساس خمودی می کند زنی با سرفه های کوتاه پیاپی ودرد سینه با خس خس های خسته از چرخ بازی روزگار درنگ های بیشمار واین دردوسر وراج لعنتی؛ دَرسر که جز همسایه آزاری “هیچی نیس “ وآغاز جنبشی به…

چایی من وقتی یخ می کند چشمهایم تا بیخ گوشواره ات تیر می کشد تو درجایی آنسوتر از من من درجایی آنسوتر از تو واین مسأله کمی نیست در ساعت‌های مبهم  وقتی که من قرص هایم را فراموش می کنم با ولع اشتیاق تو قورت…

دیوانه وار سبقت می گیرم از لگد پرانی نگاه های هرزه و سکسکه های مالیخولیایی که تو را رصد می کنند دربازیافت هرشعاع نورانی و رجوع می کنم به تو خیره  محو در طبیعت بکر معصومیت هایت با دستانی پراز اشتیاق بی آنکه شته زده…