دیده باز کن! تا سُهره‌ی عاشق در چشمانت آوازِ رسواییِ این سرِ بازار را با مضرابِ گیسویِ تابدارت بر وترِ سه‌ تارِ نگاهم بکوبَد… از دردِ شانه پهلویم چین خورد  به قاموسِ شکست واژه‌ها قرقره شدند از نخِ گلویم بختِ کجآمده پیچکِ خانه ی ما…

در این شبِ وسوسه‌های بی‌قرار اشک‌هایم چون شهدِ قندِ تحتِ ضرباتِ بی‌امانِ زمانه ذره‌ذره می‌شکنند… دلم را می‌فرستم به پیشبازِ خاطره‌هایی که پشتِ پنجره‌های قدیمیِ حافظه هنوز دست تکان می‌دهند. به دامنِ اشتیاق دست می‌برم و انگشتانم را در خاکِ نمکینِ ریشه‌هایِ زلفِ تو به…

نمی‌دانم ساعت چقدر از نیمه‌شب گذشته و تو در کدام گوشه از خوابت اکنون پناه گرفته‌ای؟ چند فرسنگ فاصله از نفس‌هایم گرفته‌ای؟ آیا در آن سوی رویاهایت سایه‌ای از من هم بر دیوار خوابت می‌لرزد؟ من اینک با هکتارها بی‌قراری جریب جریب اشتیاق و خروارها…

به پرستوهای خسته بگویید  باز ایستند  از سفر مقصد همین حوالی ست خانه زنی که هر بامداد خمیر زندگی را در تنور انتظار ورز می دهد با بوی عطر گیسویی مادرانه که مست‌ می کند شامه‌ی هرپنجره را این همان خانه پدریست که دیوارهایش نه…

بیمناکم  از این بودن که هنوز  که هنوز رنگ موهای مرا حفظ نشده ای به کدامین سوگندِ هر شامگاهت بوسه بزنم وقتی هنوز دارند می رقصند النگوهایم و تو… دستمالی برای زدودن گَرد از شال آفتابی‌شان تکان نمی دهی بگو…! چرا به باور آینه ها…