گاهی  بیدادگری  به نگاهی وگاه به‌استغاثه ای از مهر همراه مانده ام درپیچ وخم کتابهایی ژولیده شعرها راچگونه پَرِپران ‌ِپرواز می‌دهی در تکاپوی شاعرانه‌هایی که بوی جنون می دهد در  فرصت‌عمیق دل تنگی چه کنم که شولای غم   از خیام خوانی بی اعتنای ماه بافته…

در شبِ بیقرارِ شنیده های اندیشه‌ام     هزارن پل می‌ زنم به لطافت سیمای مهتابی ات     با سکوتی مالامال از آه های سپید و نگاهم؛ این رهگذر فروردین    بی‌ پرواتر از همیشه با‌ پلکهایی سبز  ازجنس باران‌خزانی درافق مشتعل‌ از هزاران…

ومن به ابرهای پشت شیشه که نگاه تو را نوازش می‌کنند حسادت می‌برم آنگاه که حالِ خود را با تو قسمت می‌کنند و تو چشمهایت را بی‌آنکه موهایت را از نگاهشان برگیری آشیانه می‌کنی در چترِ مهرشان حتی به گلهای پارچه‌ای پرده که هر صبح…

چقدر زلالی؛ ای آتشِ آفتابِ تموز! که برگیسویِ بیابانم چون سطری از امواجِ آه می‌نوازی و من، سرسپرده‌یِ این سمفونیِ سوزان از ناله‌های بادهایی می‌گریزم که پاییز را پیش از رسیدن با طنابِ برگ‌های مرده به دارِ کویر می‌آویزند… و در میانِ ریگ‌های خسته پَرِ…

از بندجامه‌های چرکین  لبریز از ترک‌هایی که برپوستم جوانه زدند گریختم از زخم زنجیر هزاره ها در مارپیچ خزنده ی ناملایمت هایی که پشتم را  به خاک بی آبی می ساید تا فریادِ خشکِ آن را بشنوم و اکنون پناه می برم به ناقوسی که…