شکارگاه چشمهایت دراز دامنی شعر من و آن حجم دلبرانه ی تار به تار ستاره وار خیابان خیابان آرامش در تارِ آغوش شب همراه با رقص سرکش موج در اختتامیه ای به وقت بودنت #علیرضا_ناظمی 2

آمدی و در شعرهایم شکوه حضورت غوغا کرد نوشتم : پرنده نوشتم :باغ نوشتم :بهار نوشتم : گل و تو در باغ ، بهار را جشن گرفتی به گل ها محبت کردی به پرنده آب دادی و دستهایت را سخاوتمندانه به لطافت ابرها گره زدی…

تنگ شبیه پیراهنم که حجم انبوه عشقت را درسینه بر نمی تابد من با تو جهانی از نو ساخته ام که در آن ، راوی شیفته هیچ زنی نیست من تنها به آرامش فکر می کنم و سکوت مرداب وار پلک هایت که دیر زمانی…

دل آشفته دیدمت  و بسان مستان بود چشمهایت با موهای رقصان درباد می رفتی خرامان خرامان آه از دل برکشیده وشادی از دلت پرکشیده نبینمت غمناک باشی جهان در تکاپوی نام تو رنگ وفا گرفت برخیز از این عزلت نشینی غم بنشان به رقص آر…

ما خواب بودیم وناف ما را به صدقه سری خوشبختی کنار آیینه ی بخت با گلهای خرزهره بریدند آفتاب درکرت های حوالی جوانی مان پیچید پشت سرمان کف زدند، جیغ کشیدند امان ازاین مردم وحالا سالهاست گوشه ی این مزرعه ی لم یزرع کز کرده…