دستهایم را می کشم پر می شود از تو درتلنگری که به من می زند وجودت پرسه می زند در من زندگی بی هیچ شباهتی به قبل جان می گیرد زبان شور می گیرد قلب وخاکستری روزهای پرتکرارم دور می شود از من دور می…

چکامه های عشق چکامه های شور تو از تبار رهن واژه های درد آمده ای سر بر شانه غم نهاده در گریز گاهی که پایی برای رفتن نیست ونایی برای آه کشیدن کاش دستها قدرت رهایی پرندگی تو را از قفس داشت #علیرضا_ناظمی   3

زنی لبریز مهربانی با چشمهایی لبالب اشک که پرنده بودن را هزار بار تجربه کرده است درکنج حصار خانه ای که میان هر قابش هزار خاطره دارد وبوی پیاز داغ آخرش هنوز شامه را نوازش می کند زنی که با عشق هرصبح چایی تازه دم…

پناهگاه چشمهایم آشیان نگاه اوست درست همین نزدیکی لابلای ابرناکی شعرها کمی آنسوتر از آبادی نسیم که معطر کرده هوای خانه را در دلکش عبوری ِ ترانه قدمهایش #علیرضا_ناظمی 2

ما درامر محالی قدم زدیم واتفاق ناممکن رخ داد شب در چشمانمان فرو نشست کرد ودر رجز خیابان داغی عطشناک حوصله را به زوایای ناگهان یک اتفاق پیوندی عمیق داد بعد از تولد تو بود که در من من ِ دیگری زاده شد که دلباخته…