چند ماه مانده تا به زمستان برسیم تا فصل خوشِ لذت تا آینه‌بندان مکرر آمدنت از سواحل زیبای دریاهای جنوب از خلیج حوصله به نفس‌کشِ طبیعتِ بکرِ جنگل در شیب تند خورشید… نمی‌دانم دقیقاً چند ساعت و چند دقیقه‌ی دیگر چشمانم را به زاویه‌های دیدنت…

هنوز هم در تداوم دوستی با شعرهایی وسوسه‌انگیز از درخت‌ها فاصله می‌گیرم با کلماتی که بوی زیتون می‌دهند هم‌آغوش می‌شوم و در پاییز، قدم‌زنان پلک‌های پنجره‌ها را می‌بندم برای رفتن به خواب زمستانی وقتی هنوز کلمات بوی تو را می‌دهند و غروب،فاصله‌ای بین ما نمی‌اندازد…

نشستیم و دست شستیم از هر چه تقدیر در سکوت گنجشک‌ها، فریاد زدیم، هوارکشیدیم و مِن‌مِن‌کنان از چهارصد و اندی سال پیش گفتیم؛ از ذهن خلاق پرنده‌ها،  از‌ روزن نور، از انتشار خبر از طعم هلو بر درخت بیداری، از چشمک سیب به جادوی کلمات،…

گذشته‌ام غاری ست پنهان در دل سنگ‌ها که نمی‌خواهم از آن سال‌های رخوت و درد سخن بگویم و آینده‌ام تویی؛ شبیه درختی که لابه‌لای شاخه‌هایش پرنده‌ای تخم گذاشته به رسم جگرسوز مهربانی، دل از نجابت چشمانت برنمی‌دارم بیا و از وفاداری، پای رؤیاهای سال‌های دور…

هر شب لانه می‌گذارد در چشم‌های من کبوترانه‌ی مهرت و من، آرام… در احساس تردبال‌هایش به خوابی عمیق فرو می‌روم تا صبحگاه برمی‌خیزم هق هق‌کنان، اسیر دام نگاهت و من، دوباره چون قطاری که آرام از کوهستان سرازیر می‌شود به جنگل، می‌میرم و زنده می‌شوم…