شوق دلبرانه ی نگاهت تمنای عاشقانه ی چشمهای من و سرود نسیم دلکش حوالی تو اینها همه عادتهای صبحگاهی من است تو بنشینی آفتاب بتابانی جهان روشن شود ومن درپرتو نورافشان حضورت نفس بکشم سالهاست من هر صبح با ترنم مهر تو به خورشید صبح…

چقدر با دیدن بهار شادمانه لبخند زدیم بی آنکه بفهمیم من یکسال پیرتر شده ام تو یکسال بزرگتر شده ای وعجیب قصه ای ست این زندگی چهره مان را سپید نقاشی می کند همه به هم زل می زنیم وبرای پیرسالی دیوانه وار آغوش وا…

تومی آیی از کنارپنجره عبور می کنی ودرمن روز دیگری می شکفد پروانه ها را همراه خود آورده ای یک دنیا زیبایی موهای قهوه ای شلوار جین کفش های اسپرت مانتوی آبی در تو هزار بوی سیب عطر می پراکند دورت را مه فرا می‌گیرد…

دویدی میان خاطراتم وکل کشید بهار منزل به منزل درشعرهای سپیدم مادرم می گفت : به او بگو بگذار پرنده دستانت را ببوسد وحالا زمان آن فرا رسیده چشمهایت را از سیاره های سورچران آسمان برگردانی به سمت لالایی پنجره های باز خانه بگذار کبوتر…

برف های یک ریز می کوبد برشانه های ناتوان من قافله ی خستگی را از فصل وَهم سبز بیرون بیا که  بهارخانه خانه ی ما با تو تماشایی ست #علیرضا_ناظمی   2