خورشید که طلوع کند در هوای بی دلی ایام خواهم آمد از کوچ کوچه به کلبه تو…
دیشب تنها بودم… ازوقتی توباشب بخیر مرابدرقه کردی ومن به خواب نه! به رختخواب رفتم فانوسی دردست…
من تو را می فهمم آنچنان که دریا ؛ ماهی ها را آسمان ؛ ستاره ها را…
دلم که می گیرد قرارم را می گذارم برای گریهی روی شانه هایت به یاد آن دم…
آمدهای تا خانهی ویرانِ مرا درهم بپاشی از این آشفته که دیگر هیچ نمانده— و ببریهستی مرا…
درکشف لایه های عمیق شعر به تو رسیدم با دستهایی از گلدانِ سخن برآمده غنچههای نمکین واژهها…
بخاطر تو با پالتوی آبی نقره ای آمده بودم گرم تماشا بیاد آن عصردلخواه که گره خورد…
در حافظه ی من… ردِّ پای تو، سه خط شعر و برگههای کاهی رنگ پریده ای همچون…
من بودم، تو بودی و باید… در _هیجان_نبودنت خاموش میماندم سکوتِ من قفسی است پر از آوازهای…