برای بستن ESC را فشار دهید
تازیانه‌یِ نگاهت را باد می‌جوید
از دهانِ شرم، زخمی بر شنهایِ زمان…
و تلاشِ بیقرارم را
در هر موج، به سنگ گره می‌زنی
من در این تلاطم
هنوز در تموزِ نیلیِ افق
به اندازهِ‌یِ یک درختِ سوخته
از تو دورم…
مگر چند ابرِ آغوش، تا قمرِ تو راه است؟
که هر ستاره، فرسنگهاست از خاک تا افلاک…
سفره‌یِ دیرسالِ من،
از میوه‌یِ خیسِ نیایش تهی ست؛
و رزقم را
شبنمهایِ اشک، بر گلویِ ماه می‌ریزند.
#علیرضا-ناظمی
سایر نوشته ها
تلألؤهای بیقرار
نوشته بعدی
خلیج خاطره‌ها
نوشته قبلي
Good https://is.gd/N1ikS2
Good https://is.gd/N1ikS2
Very good https://is.gd/N1ikS2