پس از باران
مرا تنها میان جنگل رها کنید
تا آب پاکی
روی دست دنیا بریزم
ومثل سابق
سرمست از نسیم خوش مریمی ها
دل به دریا بزنم
و درساحل ، مهر را نفس بکشم
آستین از دهان بردارم
وفریادم را رها کنم
در فراسوی الفت دیرینه ی او …
که هر آن
درجانم شعله می زند
جاودانه ی نگاهش
#علیرضا_ناظمی
نمایش دیدگاه ها
