حجمِ انبوه بودنت
در جانِ من جاریست
چون بیکرانه ی‌دریای پارس
به آواز و بیان
و چه تماشایی ست شبهنگام
پرسه در مرز خواب و بیداری
در جذر صبح تماشایت
به تقلای‌بُرشی از نفسهای تو
درهرصبح …
حالا که من فرهادوار
در بیستون مواج موهایت گمشده‌ام
و در باغ چهلستونِ خاطرخواهی تو
نقبی می زنم به نقش جهان
به نصف جهان زیبا
درقابی از یادت
از ایران…تا فردا
#علیرضا_ناظمی
نمایش دیدگاه ها
