فانوس شعر

تمام شادی مرا

به دنیا آورده‌اند

چشم‌های قشنگت

این میهمان واژه‌واژه‌ی شعرهایم

وقتی کلمات بوی تو را می‌دهند

و نور فانوس شعر

به دشت شب لشکرکشی می‌کند

وقتی پرنده بغض می‌شود

و طنین صدای آهوانِ بیانت

می‌پیچد

در خاطره‌های ناآرام من

و من، همچون کودکی با آغوشی باز

می‌ایستم به درگاه افق

تا روشنی برچینم

از بارش نورهای متجلی

روییده بر خیال کوه‌های دوردست

به امید تماشای وسعت نگاهت

درقاب پنجره‌ی اشتیاق

#علیرضا_ناظمی